10 Ιούν Γιώργος Λιμαντζάκης, Το Κρητικό Ζήτημα, 1868-1913: από τα πεδία των μαχών στη διεθνή διπλωματία, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος» – Δήμος Αποκορώνου – Κοινωφελές Ίδρυμα «Αγία Σοφία», 2020.
Σκοπός του βιβλίου είναι η διερεύνηση και ανάλυση των βασικών παραμέτρων του Κρητικού Ζητήματος από τον Οργανικό Νόμο (1868) έως την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα (1913), τοποθετώντας στο επίκεντρο τις σχέσεις μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, το πώς και πότε έγινε η μεταβίβαση της εξουσίας από τη μία κοινότητα στην άλλη και το ποια ήταν η πολιτική και ο ρόλος των ευρωπαϊκών δυνάμεων στη διαδικασία αυτή. Κατά τον 19ο αιώνα εκδηλώνονταν συνεχώς εξεγέρσεις και κινήματα στην Κρήτη, αλλά οι ντόπιοι χριστιανοί αδυνατούσαν να επιβληθούν πολιτικά στην Πύλη κατά τρόπο μόνιμο. Η εξέλιξη που απεγκλώβισε το Κρητικό Ζήτημα από αυτό το «αδιέξοδο» ήταν η επανάσταση του 1897 και η στρατιωτική επέμβαση της Ελλάδας στην Κρήτη, οι οποίες ανάγκασαν τις Δυνάμεις να αναλάβουν μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στο Κρητικό και να καταλάβουν τις πόλεις του νησιού, ώστε να αποτρέψουν την ένωσή του με την Ελλάδα και την ανατροπή των ισορροπιών στην ανατολική Μεσόγειο. Η απομάκρυνση των οθωμανικών αρχών και στρατευμάτων και η διεθνής κατοχή (1897-1909) επέτρεψαν στη χριστιανική πλειονότητα να οργανώσει μια νέα διοίκηση με βάση τις δικές της ανάγκες και ευρωπαϊκά πρότυπα, και με εμφανή την επιρροή του Ελληνικού Βασιλείου. Το αποτέλεσμα ήταν ένα κράτος «υβρίδιο», η Κρητική Πολιτεία, το οποίο υπαγόταν μεν τυπικά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά στην ουσία αποτελούσε ένα διεθνές προτεκτοράτο.